DEFENDO a inter-relación das artes, todas elas proceden dun proceso creativo que ten que ver cunha procura de coñecemento do eu, una viaxe interior que sempre vai fluír cara alguén en disposición de ollar, escoitar e sentir. Escrita, pintura, música, vídeo-creación, fotografía ou escultura poden dialogar entre si, intercambiar fluídos como vasos comunicantes.

Na miña obra sempre está presente esa simbiose ou correspondencia das artes. Poesía e plástica hibridan nos libros de artista, ou nos proxectos das series da obra plástica. E esa ponte vai mais alá da obra propia, na confluencia con outros creadores, nútrese e retro-aliméntase coa creación de colegas, poñendo cores aos textos, ou textos ás cores. Esta é a liña que seguen algúns traballos realizados con Xacobe Meléndrez Fassbender (fotografía e poesía), con Ramiro Torres e Dubi Baamonde (pintura, poesía e música) ou o álbum infantil A fuxida, con texto de Berta Dávila. E así é tamén o intercambio que establezo con Francisco Duarte Mangas, a partires dos seus relatos compilados no libro O homem do saco de cabedal.

Esta correspondencia é asemade un intercambio cultural tras-fronteirizo entre dúas nacións cunha fronteira física, as terras arraianas do interior e o grande río Miño no que a auga flúe, transita libre, como as nosas creacións.

As relacións culturais entre Galicia e Portugal están aí, dende sempre e artistas de ambos espazos debemos facer por fortalecelas. “o Miño” non pode ser fronteira, senón arteria de vida e diálogo pola que circula unha identidade compartida. Xa aceiraban eses lazos autores como Teixeira de Pascoais, Zeca Afonso, Leonardo Coimbra, a nosa Xeración Nós e Valentim Paz Andrade, entre outros. Hoxe son moitos os axentes culturais e as autoras e autores que individualmente realizan esta labor: Paulo Moreira Lopes, Carlos Vinagre, Alfredo Ferreiro, Ramiro Torres, Carlos Paulo Martínez Pereiro, Alva Martínez Teixeiro, Carlos Quiroga, Iolanda Aldrei, Amadeu Baptista, Teresa Moure, André Domingues, Pedro Erias, Tiago Alves, Renata Carneiro ou Teresa Pedroso, por citar tan só unha mostra de ambas beiras.

E neste diálogo hai un axente cultural importante, Paulo Moreira Lopes, que fomenta estas relacións inter-artes e inter-fronteirizas a través dun espazo de convivencia e liberdade para as artes, a revista dixital Correio do Porto, na que eu sempre me sinto benvida. Foi el quen, nese tecer redes me convidou primeiro a crear para os versos de André Domingues, da man da miña amiga e artista Renata Carneiro. Seguiu a publicación dos meus poemas en A Bula, e despois o reto de poñer imaxe a algúns textos de Francisco Mangas. Lin os textos de Francisco e naceu a fonte. A auga, o bosque, a muller, son temas recorrentes na miña obra e están nos seus relatos. Exprésome a través da cor, moito máis que da liña. As cores permíteme deixar fluír a man, fugaz sobre o lenzo. Non pretendo ilustrar una serie de textos, senón dialogar cos eles, cunha resposta plástica que chega dunha emoción da palabra previa. Tampouco é a miña intención axudar a comprender a narración. A persoa que le e olla a pintura, quen pinta (eu) e o autor do texto establecemos una relación inter-disciplinar na que todas e todos creamos, interpretamos e comunicamos.

Textos e pinturas foron publicadas en rede dende o 15 de agosto de 2015 ao 27 setembro de 2017. As obras realizadas para os textos de Francisco xa foron expostas no Centro Oncolóxico de Galicia, e agora o serán no espazo do amigo, na Associação de Jornalistas e Homems de Letras de Porto.

Por Inma Doval Porto

Fala do homem do saco de cabedal

O HOMEM do saco de cabedal é um narrador, acompanha-me desde meados dos anos oitenta do outro século. Vivia no Porto e regressei ao campo, aos montes. E a minha terra estava distinta, havia menos povo, a alegria tornara-se sazonal, os velhos perdiam-se nos abismos de suas casas. Um pequeno mundo a ruir, sem um lamento, perante os meus olhos: o homem do saco de cabedal disse: eu ajudo-te a iluminar a melancolia. E assim foi, guardámos algumas palavras desse pequeno mundo, como semente de um cultivo que há de vir, fragmentos de tantas vidas no coração imaterial de vocábulos quotidianos. Como ao narrador, que “em tão pouco em nada afinal” acredita, fui assaltado no meio da devastação silenciosa por um ensinamento bíblico: quem me ama, guarda as minhas palavras. Guardámos algumas. O livro, esse banco de sementes, aparecia anos depois e depois de outros livros meus. E as palavras seriam abrigadas por outras pessoas, que continuaram a enxugar a melancolia; a finalidade dos livros, da escrita, talvez seja esse gesto. O livro cumpria o seu papel, declinava a seguir na penumbra: é da lei das coisas perecíveis. O Paulo Moreira Lopes, caçador de metáforas, num desses acasos felizes, encontrou-o, já em estado defeso, deu-o a conhecer a Inma Doval. O coração imaterial irrompeu da ruína, o narrador disse: as palavras estão vivas como peixes do rio, não precisam mais de nós.

Por Francisco Duarte Mangas

Exposição de Pintura na Associação dos Jornalistas e Homens de Letras do Porto